Ongeveer 7 jaar geleden schreef ik een weblog getiteld: 'Wie ben ik & waar zit dat dan?' Ik zette hem niet online, omdat hij geen conclusie had. Het was simpelweg een verhaal. Over dingen die ik om mij heen zag gebeuren. Uiteindelijk was het best komisch en ik sloot af met: "We proberen allemaal maar wat aan, vanaf waar we op dat moment staan. Tótdat je denkt dat je er bent. En misschien dat achteraf uiteindelijk blijkt dat je helemaal nergens was."

2 jaar geleden hoorde ik voor het eerst een podcast van PK & PS. Geen idee wie dat waren of waar het eigenlijk over ging. Soms kon ik het niet volgen, maar heel vaak moest ik hard lachen. Een paar keer viel ik met oordopjes in slaap en schrok ik 's nachts wakker, door de 2 mannen in mijn oor.

Op Twitter zag ik dat er een film gemaakt ging worden en bood terloops mijn hulp aan. Direct daarna besefte ik me dat ik het best een beetje druk had. Misschien niet verstandig. Een dag later belde ik Paul terug. Ik ging het doen! En nam een deel van de productie op me.

Enkele maanden later waren de opnames. Iets lekkers voor bij de koffie? Dat zou ik ook wel even regelen. Ik vergeet nooit meer hoe ik daar op zaterdagochtend bij Zeezicht in Helmond voor de deur stond. Met super grote koeken. In emmers! Ja iets lekkers bij de koffie nemen mensen die uit brabant komen nou eenmaal erg serieus. 4 mannen hielpen mij de spullen uit de auto te laden. Ik had ze nog nooit ontmoet in alle maanden dat ik met de voorbereidingen bezig was. Door hoe het contact is ontstaan was ik dat even vergeten. Dat is toch ook een beetje raar? Tenminste dat zegt je hoofd dan. Wat nou als Jacklin niets geregeld had en er geen figuranten zouden zijn? Of andersom, als er helemaal geen film was en die mensen allemaal maar rare types zouden zijn geweest? Stel je voor!

Ik heb het niet één keer gedacht... Uren en dagen brachten we met het team door en daarnaast kan ik zo een paar noemen waarvan ik weet dat ze nachten door hebben getrokken. Niet omdat het moest. Maar omdat dat enthousiasme voor dit project is ontstaan. Het is bijzonder. Is het doordat iedereen belangeloos meewerkt? Kwam het door het onderwerp? Ik weet niet precies wat het was. In elk geval was het niet te benoemen. Het gebeurde gewoon...

De volgende ochtend schoten we in het Filmhuis in Helmond. Toen ik voor de deur stond maakte ik een foto van de tekst op de muur en liep naar binnen. En voor het eerst was ik me écht bewust van wat dat nou eigenlijk is. Niet zeggen dat iets 'gewoon' gebeurt. Maar achteraf inzien dat het allemaal vanzelf gebeurde, zonder dat je je er bewust van was.

Vorige week stond ik in Helmond, maakte dezelfde foto en keek er anders naar. En daar was het... het moment dat ik voor het eerst in 7 jaar terug dacht aan de weblog die ik ooit schreef. De tekst op de muur? De reden waarom ik hier vandaag was? Misschien helemaal nergens om en gebeurde het gewoon. Dit was klein geluk en een grote glimlach. Ik liep naar binnen voor de voorvertoning van Alles over Niets.

De 2e ronde kroop ik achterin de zaal. In een hoekje, zodat niemand me kon zien. De muziek van de intro voelde als in 'Intouchables'. Melodramatisch hoorde ik de regendruppels kletteren tijdens de scene waar Joanika in gesprek is met Paul. Ik waande me in een film en begon met het typen van deze weblog. Daar. Achterin de zaal. Waarschijnlijk tot grote ergernis van de mensen die naast me zaten, maar daar had ik geen oog voor. Totdat... ik mezelf 10 seconden in beeld zag. Waar ik me 2 minuten geleden nog in een film waande zat ik ineens in een film. BAM daar was de reality check. Met de voeten op de grond en gedachtes door mijn hoofd.Ik kocht een nieuwe outfit voor de première en dan heb ik het nog niet eens over alle keren dat ik 'ik' in deze weblog typ nu. We zouden dus kunnen concluderen dat ik niet zo'n goed leidend voorbeeld ben van non-dualiteit. Maar dat maakt niet uit, zo ben IK nou eenmaal. Ook dat is dan toch wat het is?

Ongeveer 7 jaar geleden schreef ik een weblog getiteld: 'Wie ben ik & waar zit dat dan?' Ik zette hem niet online, omdat hij geen conclusie had. Het was simpelweg een verhaal. Over dingen die ik om mij heen zag gebeuren. Uiteindelijk was het best komisch en ik sloot af met: "We proberen allemaal maar wat aan, vanaf waar we op dat moment staan. Tótdat je denkt dat je er bent. En misschien dat achteraf uiteindelijk blijkt dat je helemaal nergens was."

En daar in Helmond. Toen ik de foto voor de 2e keer maakte. Had ik nog steeds geen conclusie, maar wist ik dat het zo was...

Alles over niets | mét Jacklin