‘Als je tochten maakt op een motorfiets zie je de dingen totaal anders dan op welke andere manier van reizen ook. In een auto zit je altijd in een besloten ruimte, en omdat je er aan gewend bent besef je niet meer dat alles wat je ziet door die autoruit alleen nog maar TV is. Je bent een passieve waarnemer en alles trekt stomvervelend aan je voorbij in een omlijsting. Op een motorfiets is de lijst weg. Dan sta je volkomen met alles in contact. Dan zit je IN het landschap, en kijk je er niet alleen maar naar, en is het gevoel dat je er ook daadwerkelijk bij bent overweldigend.
Het beton dat vijftien centimeter onder je voeten wegflitst is echt, hetzelfde spul waar je ook op loopt ligt daar vlak onder je, zo wazig dat je het niet scherp in beeld kunt krijgen, toch kun je je voeten laten zakken en het op ieder moment aanraken, en dat alles, die hele belevenis, kan nooit weggenomen worden uit je directe bewustzijn.”
Zojuist de keuze gemaakt om te beginnen aan een boek uit 1974. Ik ben inmiddels zo ontspannen (en nieuwsgierig dat geef ik eerlijk toe) dat ik dat dus verkoos boven het typen van een blog. Toch na het lezen van het stuk tekst op pagina 2 uit het boek (zie hierboven) beginnen mijn vingers te kriebelen. Zo veranderlijk als het weer is soms ook mijn gedachte, dus daar geef ik weer even lekker aan toe. Omdat de alinea uit dit boek, eigenlijk de samenvatting is van mijn dag vandaag. Toeval? Omdat ik er nog steeds niet uit ben of dat écht bestaat, noem ik het inspiratie.
(Onder)weg zijn
Ikzelf ben enorm fan van het kilometers maken in de auto. Heerlijke uren voor jezelf. Eenpuntsbewustzijn. Volledig opgaan gaan in muziek, gedachten, het observeren van andere mensen op de weg, of juist even helemaal niets. Lekker in je eigen bubbel. De passage herinnert me ook aan de ritjes op mijn paarse Aprilla: avonturen! Ik herken het in dingen. En het was ook de dag.
Huur die scooter!
Natuurlijk niet de beste, maar vooral de mooiste. En met bekerhouder. Nou veel mooier kon het al niet meer worden. Na de meest bijpassende Calimero hoofddeksel bobbel (vraag me af of die iets gered had bij een val, maar dat terzijde) waren we ‘ready to go!’. Met een old-fashion papieren (ei)landkaartjes in de rugzak (wat natuurlijk ook meteen een reclame folder was voor de beste fake-it-till-you-make-it-pakkenwinkel) zeiden we: ‘…en ze zien los!’.
Heerlijk om te touren langs alle dorpjes waar mensen druk in de weer zijn en de gebouwtjes (ja, ze zijn echt zo klein) die je telkens weer verrassen, terwijl de geursensaties langs je neus trekken.
Bij ons huisje loopt al enkele dagen een man met een verbandje of 10. Wat er nou niet echt uit ziet alsof hij zich voor de lol door een Thais vrouwtje heeft laten ‘inpakken’. Ook onze overburen uit het Duitse, vertelde ons om erg voorzichtig te zijn op de enige weg: door de bergen, linksrijdend en met haarspeldbochten en behoorlijke afdalingen – waarvan ik me zelfs in en met de taxi al afvroeg of we dat zouden overleven.
Na de dorpjes worden we inderdaad verrast door een behoorlijk heftig parcours. Maar dat is hoe ik het zie en dan is het betrekkelijk toch? Want bij de Wanroyse bergen zijn de bulten en bochten ook niet heftiger dan de skelters aan kunnen, dat wordt daar allemaal op afgestemd. Dus dit moet ook wel kunnen toch?!
En zo bleek het ook te zijn… Waar de teller doorlopend 60 aangaf, was ik toch overtuigd dat de snelheid waarmee de warme wind langs mijn lichaam ging, wel wat KM hoger was. Maar met een scooter die geen nummerplaat heeft (zo ondervonden wij halverwege de tocht) waarop het mannetje zegt ‘I know, no problem’…nemen wij uiteraard de snelheid die de teller weergeeft ook voor waarheid aan.
Wanneer tijd geen rol speelt
Na het advies – van de Duitse man in verband – om met regen niet door te rijden, schuilen we bij het ‘Pink restaurant’. (waar we bij vertrek pas het ‘ohhhhh’ moment hebben en tot de conclusie komen dat de mannen inderdaad best wel wat ‘pink’ gedrag vertoonde) om de sea-view te observeren onder het genot van een verse watermelonshake. Hè wat naar hè, warme regen en alle tijd.
Hardop dagdromen
Wanneer het droog is rijden we door, langs de olifanten kampen. Berg op en af, door een landschap dat zoveel indruk maakt dat ik het niet in woorden kan vangen. Groen, een palmbomen bos, een weggetje waar je op moet letten voor vallende stukken rots en afgebroken palmtakken. Of zoiets dan… De laatste stop is een vissersdorpje op palen. Fascinerend om te zien hoe de mensen hier leven. Mijn ‘kijk uit malloot een kokosnoot’ gevoel is compleet.
Bij het bordje ‘land for rent’ staat in gedachte een guesthouse waar het altijd bruist van de gezelligheid voor een Brabants kletsje bij de koffie, bruine broodjes voor ontbijt, fijne hoekjes om te werken, WEL wc papier en duidelijke, goed geregelde informatie mapjes die er uiteraard gelikt uit zien. #zandtussendetenen gevoel compleet. Ik voel me net Floortje met ‘3opreis’ en voor heel even stel ik me voor dat ik hier rijd mét Chris Zegers…
Een duik in de zee, spoelt de kleffigheid van me af. Het kleine lampje nu uit. Het was een dag.
