Voor het eerst besefte ik me dat niet ikzelf, maar dat alles om me heen ineens zo anders is. Waar ik geneigd ben om te zoeken naar woorden, maakte ik nu juist de bewuste keuze om even wat stiller te zijn. Om te observeren, te ervaren en te zien hoe het zich zal ontvouwen. Ik vroeg me af wat dit nu en ook straks met ons zal doen. Hoe we fysiek verder van elkaar af staan, maar mentaal zoveel nader tot elkaar lijken te komen.
Misschien juist doordat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Als ik daar over nadenk blijkt dit te groot en is het dus ongrijpbaar voor mijn hoofd. Wetende dat de wereld er morgen weer helemaal anders uit kan zien, of dat ik zelf de dingen weer anders zal bekijken, heb ik getracht er toch vandaag wat woorden aan te geven.
Verandering
Sommigen springen online en haken in op wat er gebeurt en wordt gezegd. Waar anderen er juist voor kiezen het tegenovergestelde te doen; minder nieuws lezen en proberen om ‘gewoon’ verder te gaan. Wellicht logisch en ook zeker menselijk, het hoort bij het niet-weten. Vandaag kreeg ik een verslag van een klant over herkenbare chaos van onbekende (digitale) werksituaties en (soms) nieuwe technische systemen die niet altijd meewerken wanneer je ze nog niet meester bent.
Ergens is het, te midden van al die chaos en onzekerheid, ook wel mooi om te zien dat het besef dat je niet de enige bent, dan ineens ook een verbindende factor kan zijn.
Van directeur tot receptioniste, we zijn allemaal zo gelijk. En een blik als dat op de wereld, kan zorgen voor een inzicht dat in ons allemaal (soms voor even en soms blijvend) iets verandert.
In een wereld met een overvloed aan informatie die ons vertelt wat we moeten doen, zijn of geloven (want ook als je dat niet zo ervaart, gebeuren veel dingen onbewust) is het soms noodzakelijk om toch zelf stap-voor-stap en op jouw tempo te kunnen bepalen hoe je alles tot je neemt. Zelfs als dat geen keuze (meer) lijkt te zijn. We kunnen onszelf – en elkaar- enorm verrassen met de keuzes die we nog wél zelf kunnen maken. En met de creativiteit die daarin weer ontstaat.
Controle om de werkelijkheid beheersbaar te maken
In momenten dat (n)iemand dingen ‘zeker’ lijkt te weten, wil ik graag het gesprek aangaan dat (nog) niet altijd gevoerd wordt. Want; is het echt zo? Is het waar? Ik geloof dat er veel waarde ligt in het onderzoeken van dingen waar we (ogenschijnlijk) controle over hebben. Waarom is het zo belangrijk om die controle te ervaren? Wat brengt ons dat? En hoe of wat ervaren we als die controle (voor even) wegvalt?
Wanneer we even niet(s) zeker weten, blijkt het soms zinvol dat er iemand is die -van een afstand- met je meekijkt. Iemand die andere dingen ziet en bevraagt en jou vanuit daar gaat helpen om er iets mee te doen.
Zo is dat ook in mijn werk. In mijn rol bied ik vaak juist geen pasklare antwoorden, maar zie ik het als mijn taak om je uit te nodigen het te onderzoeken en om vervolgens iets (anders) te gaan doen. Ook wanneer dat soms nog niet als ‘het goede moment’ voelt. Of het dat niet lijkt in je gedachten.
Mogelijkheden
En eigenlijk zijn het juist die momenten van niet-weten die zich zo lenen om dingen in het moment met elkaar te bespreken. Om te zien wat we willen doen, meer duurzaam willen veranderen of juist willen laten. Om zelf na te denken over het nu. Erbij stil te gaan staan wat het voor je betekent en wat het met je doet. En vanaf daar ook weer over straks na te denken. Hoe we hopelijk ook mogelijkheden en kansen ontdekken om dingen daadwerkelijk anders (of nog beter) te gaan doen. Temidden van de grote brand, en kleine brandjes waar we ondertussen ook nog tegenaan lopen, de kracht en energie te vinden om te kunnen blussen. En er voor & met elkaar te kunnen zijn!
In eerste instantie denk ik aan alle mensen die momenteel zorgen hebben over de eigen situatie of over dierbaren en aan alle mensen die aan het zorgen zijn. Laat ik dat vooropstellen, want in die gevallen is al het andere -en lijkt daarmee voor mij ook elk woord- teveel. Precies de reden waardoor ik besloot even stil te zijn…
En voor jou, als je veilig en gezond thuis bent, maakte ik een lijstje. Om je wellicht (als je Netflix uit hebt gekeken en je na alle drukte in deze dagen toch een moment voor jezelf, of met de belangrijke mensen in je omgeving, neemt) iets zinvols te bieden dat je dus prima alleen, per videocall of op 1,5 meter afstand kan doen.
Een TO-DO tip voor thuis die iedereen kan doen. En je hebt er verder helemaal niets voor nodig.
Nu
Zelf richt ik me nu vooral op de mensen om me heen. En ben ik dankbaar dat we er voor elkaar kunnen zijn. Ook al is dat nu even alleen digitaal. Ook al is mijn bestaan als zelfstandige, net als het werk voor veel mensen, nu ineens even onzeker, toch ervaar ik ook veel zingeving in wat ik kan betekenen voor mijn klanten (bedrijven en individuen) die me zo deelgenoot maken van wat we nu samen doen en wat er te wachten staat.
Niemand weet hoe morgen er uit zal zien, maar ik heb vertrouwen. We’re in this together. En we kunnen vanalles (niet) weten maar uiteindelijk gaat het er toch om wat je er (zelf & samen) mee gaat doen! Ik zie je online.
